Vitesine taş girmesin!

“Tekerine taş değmesin” diyorlar da, “Vitesine taş girmesin” de iyi bir dilek kesinlikle!  Şili’nin Carretera Austral rotasındayım. Bir sabah tek başıma pedallamaya başladım, inekleri selamlayarak, kuşlarla konuşarak, yokuşlar çıkarak, yokuşlardan inerek yolumda ilerliyorum. Yollarda minik minik taşlar bisikletimin lastiğini görünce, ateş üstündeki tencerenin içindeki mısır taneleri gibi havaya sıçramaya başlıyorlar. Bir yokuşun başına geldim, yokuşu rahat çıkabilmek için vitesimi değiştirmeye başladım, 3-2, ardından 1 değişmedi, tekrar denedim yine değişmedi 1! Yokuşu çıktım kendimi zorlaya zorlaya, düzlüğe vardığımda viteslere göz atmaya başladım, açıkçası vites sisteminden pekte anladığım söylenemez:) 

Sadece bakmakla kalıp tekrar yoluma devam ettim, yokuşları zorlana zorlana çıktığım 4 saatin sonunda bir yokuşun başında dinlenmeye başladım. O sırada bir kamyonet durdu, içinden 2 kişi indi, fotoğraf çekerlerken yolun kıyısında dizlerini ovuşturmakta olan beni görüp selamladılar. Ardından yanıma gelip benimle konuşmaya başladılar. Vitesimin düzgün çalışmadığını, bu nedenle zorlandığımı söyleyince, belki ilerideki köyde bisiklet tamircisi bulabileceğimi, istersem bisikletimi kamyonun arkasına yükleyip onlarla köye kadar gidebileceğimi söyleyince fikir hiçte fena gelmedi. Benim bisikleti, Feliz’i yükledik kamyonun arkasına, Marcelo ve Guan ile yola devam etmeye başladım.

Oldukça dik yokuşları kamyonetle çıkarken kendimce iyi bir karar verdiğimi düşünüyordum. Bir süre sonra köye vardık, vardık varmasına da 1 bakkal ve 10-15 haneden oluşan köyde bisiklet tamircisi yoktu. Elimde bisikletim, kamyonetin arkasından çocuklara hoşçakal diye el sallarken yolun biraz ilerisinde bir kaç bisiklet görüp o tarafa doğru ilerleyince çimenlerin üzerine uzanmış 3 kişi gördüm. Konuşmaya başladım, Şilili Marcela, Diego ve Kevin’de bisikletleri ile yol alıyorlar. Vites ile ilgili problem yaşadığımı söyleyince Diego ve Kevin vites tamirinden anladıklarını söyleyip, sıvadılar kolları.

Çocuklar canla başla tamir etmeye çalışıyorlardı, 25-30 dk geçmişti ama hala vitesteki problem devam ediyordu. Birden Diego “Bir dakika, bir dakika burada küçük bir taş var” deyince hepimiz vitesin zinciri yer değiştirdiği yerdeki küçük boşlukta hınzırca bize gülümseyen minik taşı gördük. Taşı çıkardığımızda vites tekrardan normal şekilde çalışmaya başladı. Küçücük bir taş o günümü olduğu gibi değiştirmişti. Herşey de vardır bir hayır diye düşünüp o gün daha fazla yola devam etmeyip Şilili çocukların yanına çadırımı kurdum.

Şilililer kızartmayı en az biz Türkler kadar çok seviyor bunu bu 3 Şilili ile geçirdiğim gece, bir kez daha anladım. Diego, çantasından un çıkarttı, sıcak su ekleyerek hamur hazırlamaya başladı.

Kamp ateşinde yağı kızdırıp hamuru pişirdiler. Kamp atesinin çevresinde sohbet ede ede sıcacık kızartılmış ekmekleri yedik hep birlikte 🙂