Ben Vahşi Bir Kadınım!

Ben vahşi bir kadınım doğada!

Rüzgar sayısızca öptü yanaklarımdan, gözlerim dağların zirvelerindeki kayalardan fışkırarak açan çiçekleri gördü.

Gecelerin soğuk havasını çekti içine ciğerlerim, şifalı bitkilerin dünyasında dolaştı ruhum, ayaklarım dokundu bakir kumsallara.

Vahşi hayvanların su içtiği derelerden su yudumladı dudaklarım, şiddetli gök gürültüleri girdi kulaklarımdan içeri.

Sayısız canlara dokundu ellerim, saçlarım atların yeleleriyle birlikte dansa kalktı, kurak topraklarda çatladı derim.

Kadınlığımın en güzel çiçekleri fışkırdı göllerin sularıyla, okyanusların dalgalarıyla yoğruldu asiliğim.

Gökkuşaklarının renklerinde kaybolarak varoldu ruhumun ışığı,

Fırtınalarda sığındığım adalarda dalga sesleri anne şefkati ile yatırdı beni uykuya…

Yaralı bir ceylan gibiyim şehirlerde!

Hayat nereye doğru akıyor, bu yolculuk nasıl evriliyor tahmin etmesi zorlaşıyor artık.

Sınırların dışına çıkınca zormuş tekrar sınırların içine sokmak kendini.

”Yoruldum, dinleneyim” diyorum vahşi ruhum o sıcak sobaların yandığı evlerin kapılarından içeri girmek istemiyor.

Kapı önlerinde oturup biraz soluklanayım diyorum, bu dünyanın tüm fani endişeleri çalınıyor kulağıma evlerin içinden

Sorumluluklar altında ezilen insanların birbirini ezme hırsı, güçlülük savaşı.

Sevmeyi unutmuş kalpler kırıyor kalbimi şehirlerde.  Elinden oyuncağı alınmış çocukların hüznüyle yaşıyorum hep.

Damarlarıma kadar bana aşkı hissettiren doğaya geri dönüyorum.

Bu Dünya’ya geliş amacımı en derinden hissettiğim ormanlarıma,  gözyaşlarıma eşlik edip benimle ağlayan o gökyüzünün olduğu başımı şefkatle yaslayabileceğim diyarlara gidiyorum.

Biliyorum ve her zaman hatırlıyorum sayısız rüzgar yine öpecek yanaklarımdan… Ve unutmayacağım ben vahşi bir kadınım!

( Not: Bu yazı 11 gün boyunca bir gölde kano üstünde geçen, medeniyete pek dokunmayan, farkındalığımın arttığı bir yolculuğun sonunda içimden fışkırdı, tutamadım, tutmadım. )

21.03.2017 Şili, Llanquihue Gölü, km 26