Bisiklet Kazası

Bir çok kişi için Peru demek, Machu Picchu demektir! Bense 2 ay önce Peru’ya bisikletimle ayak bastığımda And Dağları’nda yeralan 6.768 m yükseklikteki Peru’nun en yüksek dağı olan Huascaran Dağı’nın sesini duydum. Bembeyaz karlarla kaplı zirvesinden fısıldıyordu adeta bana “Buraya gelmelisin!”

Peru’da pedalladığım yaklaşık 2000 kmlik yol boyunca Huascaran’ın sesine kulak verdim, her pedalda biraz daha yakın. Bu hayale yaklaşmak adeta sevgiliyle buluşmadan öncekine benzer bir şekilde kalp çarpıntısı yapıyordu bende!

Huascaran’a çift sayılı kmler kaldığında ulaştım doğa yürüyüşçülerinin, dağcıların, kaya tırmanışı tutkunlarının buluşma noktası olan Huaraz şehrine!

Bisikletim Feliz yola çıkmak, Huascaran ile tanışmak için heyecanından yerinde duramazken onun gerekli bakımını yaptırmak, özellikle frenleri ile sürekli yaşadığım soruna çare bulmak için bisiklet tamircisinin yolunu tuttum. Disk fren sistemine sahip bisikletimdeki fren sorunları henüz 2 aylıkken başlamıştı. Ne yazık ki kısa vadeli çözümlerle 10 aylık bisiklet yolculuğumu geri de bırakmış oldum. V fren yada hidrolik jant sisteme sahip bir bisikletle yola çıkmadığım için kendi kendime söylendim durdum her sorunla karşılaştığımda. Tabi herşey bir deneyim; yaşadım, gördüm, öğrendim!

Bisikletçiyi sıkı sıkıya tembihledim Feliz’in durmak bilmeyen fren sistemini iyice gözden geçirmesi için. Teslim ettikten 2 gün sonra Şili’den beri yanımda taşıdığım yedek fren balataları, 5 aydır kullandığım eskilerinin yerini almıştı. Bisikletçi frenlerle ilgili sorunun giderildiğini Feliz’in artık yola çıkabileceğini söyleyince çantaları hazırlayıp yola koyuldum. Peru’da birlikte pedalladığım Fransız arkadaşım Alexis’e “Huascaran Milli Parkı’nı tek başıma pedallamak istediğimi” söyleyip Peru’nun yağışlı sezonunu açmasına günler kala parka doğru tek başıma pedallamaya başladım.

Tek başıma olmak Huascaran’ı daha yoğun hissetmek, her sesine, her görüntüsüne daha fazla odaklanabilmek demek benim için.  Zorlu hava şartları, yükseklik ve keskin virajlarla dolu bu park rotası, 10 aylık bisiklet yolculuğumun da en zorlayıcı yolu olacak. Bu yolda tek başıma pedal çevirmek kendimi aşma konusunda benim için önemli bir öykü olacak aynı zamanda.

Huaraz’da güneşli sabahlar ve dinmek bilmeyen yağmurlu öğleden sonraları ile 1 haftamı geçirdikten sonra parka gitmek için yola çıktığımda hava durumu ilk iki günü yağmur ve kar yağışsız olarak gösteriyordu.

4740 mt ile Dünya’nın en yüksekte bulunan tüneli Punta Olimpica’ya ulaşmak için dağ yollarında eşsiz manzaralar eşliğinde pedallarken güneşin yüzüme gülüyor olması benim için büyük bir şans.

Huaraz’dan başlayıp yine Huaraz’da son bulacak 300 kmlik daire şeklindeki rotayı pedallamaya başladığım ilk gün Carhuaz’da öğlen yemeği molası verdikten ve rampayı çıkmak üzere pedallamaya başladıktan sonra Shilla köyüne ulaştığımda güneşin batmasına 2 saat kadar kalmıştı, O gün için düşüncem Shilla’dan 14 km sonraki milli park giriş noktasına kadar ulaşıp burada çadır kurup konaklamaktı. Shilla’dan ayrılırken bal sağan bir ailenin kızdırdığı arıların hedef noktası ben oldum. Biri omzumdan, diğeri kolumdan ısırınca 7 km daha ilerledikten sonra köyün çıkışında bulunan derme çatma bir lokantanın yanına çadırımı kurmaya karar verdiğimde güneş, Huascaran Dağı’nın bembeyaz karlarla kaplı zirvesini pempeye boyamakla meşguldu.

Elektrikleri olmayan lokantanın sahipleri 35 ve 37 yaşındaki anne-babanın 15 ve 10 yaşındaki oğullarına o gece mum ışığında en çok öğrenmek istedikleri dil olan İngilizce de kendilerini tanıtma cümlelerini öğretmeye çalışırken 15 yaşındaki Jairo, bisikletimi göstererek “Bisikletin çok güzel” İngilizce nasıl söylenir?” diye sorduğunda hiç bisikleti olmamış bu çocuğun hem iyi bir İngilizce’ye hem de en az benimkisi kadar güzel bisiklete sahip olması için dilekte bulundum.

İkinci gün zigzaklar çizerek çıktığım rampanın sonunda, Dünya’nın en yüksekte bulunan tüneline ulaştığımda etrafım gözalıcı buzullarla kaplanmış dağlarla çevriliydi artık.

Dağlara bir süre baktıktan sonra beyazın keskinliği gözlerimi yaşartırken tünele girdim. Dışarısı günlük güneşlik olmasına rağmen,  ışıksız tünelin içi yağmurlu, karanlık bir kış gününü andırıyordu. Dağın zirvesindeki karlar eriyerek kayaların arasından süzülüyor ve tünelin içine ulaşıyordu.

1.5 gün boyunca pedallayarak,  2650 mt’den  4740 mt’ye ulaştığım yorucu rampanın ardından, bu tüneli geçtikten sonra 30 km pedal çevirmeden 3380 mt’de bulunan Chacas köyüne adeta kuşlar gibi süzülerek varacak olmanın mutluluğu ile tünelin sonundaki ışığa doğru pedallıyordum. 2 km’lik tünelden günyüzüne çıkınca yine dağların beyazlığı gözlerimi kamaştırdı, yokuş aşağı giderken rüzgardan etkilenmemek için gözlerime gözlüklerimi, ellerime eldivenlerimi, yağmurluğumun içine montumu, yüzüme baffımı geçirdikten sonra kaskımı biraz daha sıkılaştırdım. Km sayacımdaki rakamlar yavaş yavaş artarken adeta dağların arasından süzülmeye başladım. Dağların hoşgeldin şarkılarına, rüzgarın ıslık sesleri eşlik ediyordu. Yoğun trafiğin olmadığı yolda 55-60 km hızla yokuş aşağı inen bisikletim Feliz, bu hızları  geçmek için beni zorlarken ellerim yavaştan frenlere dokunuyordu. Tatlı frenler yaparak yol aldıktan sonra – ne kadar zaman yol aldım hatırlayamıyorum, bisiklet üzerinde zaman farklı akıp gidiyor-  bir süre sonra tatlı tatlı frenlerime dokunmanın hızımı azaltmaya yetmediğini hissetmeye başlayınca hızlıca kavramaya başladım. 60 km’den 55’km ye indim ama 50’ye inemediğim ilk keskin u dönüşlü viraji dönebildim, ikincisi gözümü yavaştan korkutmaya başladı ama bu sefer daha kolay oldu, köye varmama az bir yol kalmıştı, 3. keskin viraja yaklaştığımda hızımı kesemezsem düşeceğimi yada dar u dönüş olduğu için ileriden araba gelirse bana çarpma riskinin doğduğunu görünce o an aklıma sadece tek bir çözüm geldi; ayağımı yere sürterek hızımı kesmeye çalışırken bisikletim sağa sola yalpalanmaya başladı, kontrolü kaybettiğimde en son hatırladığım yolun soluna doğru uçarcasına ilerlediğimdi. Herşey çok hızlı gelişti! O anları hatırlamıyorum şokun ve korkunun etkisiyle. Kendime geldiğimde kafam adeta göbeğimin içine gömülmüştü, kaskın bağları ise boğazımı sıktığı için nefes almamı zorlaştırıyordu. Kaskı çıkarıp bedenimi doğrultmaya çalışırken yoldan bir araç geçti, beni görüp yavaşlamaya çalıştı, penceresini açıp bana bakarken hayatımda ilk defa “yaşanılan şoktan dolayı konuşamamak” neymiş onu anladım. Öylece bakıp geçtiler, yığıldım olduğum yere, 1-2 dakika kendimi toplamaya çalıştım. Hiç bir acı ve sızı hissetmiyordum, acaba herşey yolunda mıydı yoksa şokun etkisi miydi? Korku içinde ellerim bedenime dokunurken bir yandan da Feliz’in gövdesinin yarısının yolun kıyısında bulunan ve birlikte düştüğümüz su yolunun içinde yarı gövdesinin ise yukarıda adeta iki büklüm kalmış halini farkettiğimde boğazımın düğümlendiğini hissettim.

Yavaş yavaş ayağa kalktım, yürüyebiliyordum. İyice kendime gelmeyi bekledim Feliz’i olduğu yerden çıkartabilmek için. Çantalarımdan biri bir yana saçılmış, diğerleri düştüğümüz yerde tepeteklak olmuş, çantamın üzerine bağladığım termosum uzaklardan bana bakıyor. Feliz’i ayağa kaldırmaya çalışırken ezilmiş, yamulmuş, kırılmış parçalarını gördükçe bedenimde darbe aldığım ezilmiş, sıyrılmış yerlerin acılarını yavaş yavaş hissetmeye başladım. Yolun kenarına Feliz’i ve eşyalarımı koyup, köye ulaşmak için bir aracın geçmesini beklerken kıl payı bu kazadan ucuz kurtulmuş olmanın mutluluğu, bir yandan korkunun hala bedenimin içinde dolanıyor olması ve şokun yarattığı sarsıntıyla oturduğum yerde ağlarken ne kadar süre sonra bir araç durdu hatırlayamıyorum.

Kazazedeyi ambulansa yükler gibi adamlar aracın bagajına Feliz’i yüklerlerken kazadan sonra ağzımdan çıkan ilk cümle “Lütfen dikkat edin O’na” oldu.

Köye sadece 10 km uzaklıktaydım, köye varıp başımı sokacak bir pansiyon bulup yatağa uzandığımda başımda müthiş bir ağrı vardı, kolumu kıpırdatamayacak kadarsa halsizliğim.

Sabah çeneme ve başıma aldığım darbelerin ağrısı, bacaklarımda çarptığım yerlerin ağrısıyla adeta yarışırken uyandım. 10 dakika yürüyerek kaldığım yerden köyün hastanesine ulaştığımda pazar günü olması kaynaklı sadece acil bölümü açık olan kapısından içeri girdiğimde 2-3 kişi de sırada bekliyordu.

Yarım saat kadar bekleme salonunda, bir yarım saat kadar da sedyede yatarak beklediğim doktor geldikten sonra ben kazayı anlatırken doktorda bir yandan nabız ve tansiyon ölçümü, göğüs dinleme işlemlerinden sonra “Burada tomografi yok, kusmaların başlarsa en yakın şehir olan Huaraz’a gidip başka bir doktora görünebilirsin” deyip beni hastaneden uğurladılar.

Huaraz’a geri dönmek için bisikletimi ve eşyalarımı otobüse yüklemiş pedalladığım yolları bu sefer otobüsle geçerken 2 aydır tanışmak için hayalini kurduğum Huascaran Dağı, çevresindeki diğer dağlara yüksek sesle Gabriel Garcia Marquez’in Yüzyıllık Yanlızlık kitabını okuyordu:

“Ölümü umursadığı yoktu, ama yaşam çok şey demekti…”

Şimdi Peru’nun Huaraz şehrinde, vücudumda darbe aldığım yerler ezikler ve sıyrıklar kendi kendilerine iyileşedururlarken, moralimi yüksek tutup bisikletimi nasıl tekrar ayağa kaldırabilirim diye araştırmalar yapıyorum. Burada bulunan 2 bisiklet tamircisi ile konuştum, onarılamayacak şekilde kırılan maşadan bulunduğum şehirde bulamadık, Lima’dan araştırıyorlar, fren sistemini komple değiştirmem gerekiyor, kırılan ön çanta taşıyıcımı yenilemem gerekiyor. Peru’da herşey hem çok yavaş ilerliyor, hem de iyi kalitede, uygun fiyatlı bisiklet malzemeleri bulma sıkıntısı var. Tabi bir de turist olduğum için fiyatları daha fazla yükseltiyorlar Ayrıca ne yazık ki görüştüğüm iki tamircinin de bu işlerde çok profesyonel olmadıklarını görmek “Acaba daha büyük bir şehre mi gidip araştırsam?” düşüncesini aklıma getiriyor. Zaman gösterecek!

Lütfen hem benim için hem de Felizim için dualarınızı, güzel enerjiler göndermeyi eksik etmeyin! ♥

Ve lütfen bisiklet/motorsiklet kullanırken kaskınızı, araba kullanırken emniyet kemerini kullanmayı ihmal etmeyin!

Yaşanacak daha güzel günlerimiz var!