Yolculuğum sırasında bir çok kişi ile tanışıyorum. Uzun-kısa sohbetler, birlikte gülmeler, kahkahalar… Hepsi de güzel. Fakat özlemini çektiğim birşey de varmış, bir Türkle karşılaşınca anladım! Yabancı bir dilde, farklı kültürlere sahip kişilere kendi kültürünüz/siyasetiniz üzerine espriler yapmaya çalışırsanız, karşınızdaki kişinin size boş boş bakmasını göze almanız gerekiyor. Hele bizim gibi ağlanacak haline gülen toplumların ince esprilerini hangi gelişmiş ülkelerin insanı anlayabilir ki?
Mesela hangi Avustralyalı duyduğu anda kahkaha atar “kızlı erkekli” diyerek espriler yapsak, yada yeni aldığı ayakkabının kutusu bir Brezilyalı için sadece bir kutudan başka bir şey değildir. Ya bizim için? Üzerine 10 saat konuşacak ne kelimeler saklıdır o kutunun içinde. Yani ancak bir Türk, leb demeden leblebiyi anlar.
Buenos Aires’in koca koca binaları arasında kaybolmaya başladığım, daha küçük bir yerlere doğru yola çıkmam gerekiyor diye düşündüğüm sırada, 3 aylık Güney Amerika yolculuğu için hazırladığı sırt çantası sırtında klarnetini öttüre öttüre gezen Özdeniz’le yollarımız Buenos Aires’te çakıştı. Bir üfledi klarnetine, Buenos Aires’teki koca koca binalar, birer birer yıkılmaya başladı, ben de bu vesile ile daha rahat nefes alır oldum.
